100 anniversary of birth of Ministre of State Frans Van Cauwelaert.	Previous	Next
	Home

Date of issue: 23th of February 1980.

OBC/COB numbers: 1965

 

Created by: Jean De Vos

Perforation: 11 1/2
Size: 24 mm x 35 mm
Composition of the sheets: 30
Printing Process: Steeldeepprint ;
Number of plates: 1-2-3-4-5-6
Printing Run: 6.000.000
Paper: PF ( see paper Types )

1865 -5F - Frans Van Cauwelaert

INFO

Jan Frans Van Cauwelaert werd geboren te Onze-Lieve-Vrouw-Lombeek, (nu Roosdaal) op 10 januari 1880. Hij kreeg zijn humanioraopleiding in het Klein Seminarie te Hoogstraten en behaalde te Leuven de diploma's van kandidaat in de natuur- en geneeskundige wetenschappen (1904) en doctor in de wijsbegeerte (1905). Met het oog op een wetenschappelijke loopbaan specialiseerde hij zich te Leipzig en Munchen in de experimentele psychologie en doceerde deze materie aan de katholieke universiteit te Freiburg van 1907 tot 1910. Vanaf 1900 trad hij op de voorgrond als de begeesterende onbetwiste leider van de Katholieke Vlaamse Studentenbeweging. Om zijn Vlaamse overtuiging werd hij in 1909 gedwongen zijn wetenschappelijke carrière op te geven maar hij hervatte te Leuven zijn universitaire studies en promoveerde er in 1913 tot doctor in de rechten. In mei 1910 werd hij te Antwerpen verkozen als katholiek volksvertegenwoordiger in opvolging van Edward Coremans. Hij vervulde dit mandaat tot bij zijn overlijden op 17 mei 1961. Samen met de socialist Camille Huysmans en de liberaal Louis Franck leidde hij de campagne der "Drie Kraaiende Hanen" voor de vernederlandsing van de Gentse Universiteit, De eerste grondslagen van het Vlaams-Katholiek dagblad, "De Standaard", werden reeds in 1912 door Frans Van Cauwelaert gelegd in samenwerking met Dr. A. Van de Perre, A. Hendrix, e.a. Ingevolge het uitbreken van de oorlog kon "De Standaard" pas in december 1918 voor het eerst verschijnen. Tijdens de eerste wereldoorlog verbleef hij in Nederland. Als uitgever (met J. Hoste) van het weekblad "Vrij België" en als stichter van het "Vlaams Belgisch Verbond", bleef hij onverdroten de stelling verdedigen dat Vlaanderen recht moest geschieden in het raam van de Belgische Staat. Na de oorlog leidde hij in het Parlement de Katholieke Vlaamse Kamergroep en bracht in heel Vlaanderen een krachtige volksbeweging tot stand om het Vlaamse minimumprogramma te verwezenlijken. Dit behelsde in hoofdzaak de vier fundamentele eisen van vernederlandsing van onderwijs, bestuur, gerecht en leger. Het minimum zonder hetwelk de Vlaamse ontvoogding en ontplooiing niet mogelijk werd geacht. Van 1921 tot 1932 leidde Frans Van Cauwelaert als burgemeester van Antwerpen een christen-socialistische coalitie. Twee hoogtepunten uit deze periode waren het openstellen van de Kruisschanssluis (nu Van Cauwelaertsluis) in 1928 en het eeuwfeestjaar 1930 met de indrukwekkende Wereldtentoonstelling. Reeds in juni 1931 benoemd tot Minister van Staat, werd hij in 1934-35 tijdens de zware economische crisis belast met de ministeriële bevoegdheden van Economische Zaken, Middenstand, Landbouw en Binnenlandse Handel. In 1939 werd hij lid en eerste voorzitter van de nieuwe Koninklijke Vlaamse Academie voor Wetenschappen, Letteren en Schone Kunsten. Hij werd in datzelfde jaar verkozen tot voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers. Tijdens de tweede wereldoorlog werd hij door de regering met verscheidene opdrachten in Amerika en Engeland belast, en sprak herhaaldelijk tot zijn landgenoten over de radio. In de naoorlogse jaren bekleedde hij opnieuw zijn functie van Kamervoorzitter en dit tot april 1954. Al die tijd en ook daarna, bleef hij opvallend actief op het internationaal forum. Hij was Belgisch afgevaardigde bij de Volkenbond van 1925 tot 1927, later lid van de Raad van Europa, lid van de West-Europese Unie en van 1954 tot 1959 afgevaardigde bij de Verenigde Naties. Naar zijn opvatting moest de Belgische buitenlandse politiek steunen op een effectieve Belgisch-Nederlands-Luxemburgse verstandhouding enerzijds en een sterk Atlantisch bondgenootschap anderzijds, Medestichter van de Conferentie der Nato-parlementariers in 1955, werd hij in 1957 de eerste voorzitter van de Raadgevende Interparlementaire Beneluxraad. Maar in de geschiedenis zal Frans Van Cauwelaert vooral bekend blijven als de zeldzaam begaafde redenaar, de kunstenaar van het gesproken woord, die verschillende generaties wist te bezielen tot een hoger Vlaams ideaal.

.

.

.

.

.

.